Badania laboratoryjne w diagnostyce zaburzeń fibrynogenu

Fibrynogen (FBG, czynnik I) jest głównym białkiem osocza, odpowiedzialnym za prawidłowy proces krzepnięcia, syntetyzowanym w wątrobie i obecnym w osoczu oraz w ziarnistościach alfa płytek krwi. Jest to heterodimer złożony z trzech różnych typów polipeptydów (łańcuchów Aα, Bβ i γ), połączonych wiązaniami dwusiarczkowymi. Trombina trawi N-końce łańcuchów Aα i Bβ, uwalniając odpowiednio fibrynopeptydy (FP) A i B, umożliwiając polimeryzację powstałych monomerów fibryny poprzez połączenie końców karboksylowych. Powstające protofibryle fibryny tworzą kolejno włókna i sieć fibrynową, a w obecności czynnika XIIIa – nierozpuszczalny skrzep. Fibrynogen i fibryna mogą być rozkładane przez plazminę, elastazę neutrofilową i inne proteazy, tworząc mniejsze fragmenty, które mogą blokować polimeryzację fibryny. Konwersja FBG do fibryny i jej polimeryzacja z utworzeniem skrzepu fibrynowego jest jednym z końcowych procesów hemostazy. Fibryna wiąże się z wieloma białkami oraz wchodzi w interakcje z płytkami krwi, erytrocytami i leukocytami.