Biomarkery śródbłonkowe w diagnostyce koagulopatii wywołanej DIC i sepsą

Według Światowej Organizacji Zdrowia, „biomarkerem jest dowolna substancja, struktura lub proces, który może być zmierzony w organizmie lub jego produktach”. Oznaczanie biomarkerów pozwala na prognozowanie wystąpienia zaburzeń lub wykrywanie chorób, a także wpływa na przebieg i efekty leczenia pacjentów. Pojęcie „biomarkery” w wersji z lat 80-tych oznaczało dowolny metabolit, a obecnie stosowane jest najczęściej w odniesieniu do substancji obecnych w śladowych ilościach w płynach ustrojowych i pochodzących z określonego źródła (np. z płytek krwi, komórek śródbłonka itp.) [1,2].